To cut a long story short…

Het is winter ’78/’79 in de UK, in de volksmond ook wel The Winter of Discontent genoemd.
Een term ontleent aan de eerste twee versregels van Shakespeare’s toneelstuk Richard III.
De particuliere en publieke sector eisen hogere lonen en leggen massaal het werk neer.
Ophopend huisvuil siert de pleinen en straten van Londen.
Stroomuitval is aan de orde van de dag. En als topping doet de koudste winter sinds 16 jaar er nog een flink schepje boven op.
Tegen deze surrealistische achtergrond ontstaat in Dean Street (Soho) in een oude bistro (luisterend naar de naam Billy’s) een nieuwe muziek en fashion stroming…

Tijdsbeeld

Londen is eind jaren 70 zeker niet the place to be, maar een vieze naargeestige plek waar veel verdeeldheid en polarisatie heerst.
Het National Front marcheert er met veel machtsvertoon door de straten.
Links en rechts vechten complete veldslagen uit op straat.
Er is sprake van veel racisme, homofobie en seksisme.
Als je maar enigszins anders dan anderen bent word je al gauw gezien als raar en kun je je dus maar beter sjakies houden of je moet echt enorm hard kunnen rennen.
Het algemene overheersende gevoel onder de jeugd is dat er niet echt een toekomst is…

Bowie

Eerder in 1972 brengt de dan nog redelijk onbekende David Bowie alweer zijn 5e studio album uit met de pakkende titel The rise and fall of Ziggy Stardust and the spiders from Mars.
Het vooraanstaande muziekblad Melody Maker ziet het album als het definitieve album van 1972.
Dat feit en zijn optreden in Top Of the Pops betekenen zijn definitieve doorbraak bij het grote publiek.
Met name de latere Blitz Kids zijn lyrisch over het TV optreden en zien in de androgyne/genderfluïde popster met zijn vuurrode kapsel een grote inspirator.
Bij latere concerten van Bowie, zo rond ’76, stromen zij dan ook toe in allerlei zelf gemaakte creaties van vuilniszakken en alles wat maar enigszins voor handen is.
En beseffen als ze om zich heen kijken in het publiek dat er een grote groep jongeren is met dezelfde idealen. Ze zijn niet langer op zich zelf staande buitenbeentjes maar horen bij een Tribe.

Zo rond de zelfde periode zie je op King’s Road een soortgelijk beeld ontstaan.
Op zaterdagmiddag is het een verzamelplaats voor de jeugd en een drukte van belang.
In het epicentrum van al die drukte bevind zich de kledingwinkel SEX.
Daarbinnen lopen de leden van de Sex Pistols, Adam Ant, Boy George, kortom een hele clientèle van extravagante figuren.
En elke zaterdagmiddag lopen zij in een parade over King’s Road totdat de Teddy Boys gefrustreerd de aanval inzetten en het knokken geblazen is.

In de vervallen verpauperde wijk Convent Garden staat een kledingwinkel met de naam PX.
Daar werkt Steve Strange en ze verkopen er de meest vreemdsoortige kleding.
Hij besluit samen met maatje Rusty Egan (de drummer van The Rich Kids) om een feest te organiseren voor alle klanten van PX en iedereen die andere muziek wil horen.
Ze flyeren overal en nergens en er komen zo’n 200 gasten op af.
Het feest is een daverend succes en duurt tot in de vroege uurtjes.
Vanwege het succes en omdat The Rich Kids mogelijk op korte termijn zullen stoppen besluiten Steve en Rusty op zoek te gaan naar een club waar zij één avond in de week muziek willen draaien van Bowie, Roxy Music, Kraftwerk, The Banshees, kortom voor hun eigen scene.

Overal waar zij komen krijgen de jonge gasten al gauw het korte afgebeten Piss off te horen.
Totdat ze bij Billy’s aankloppen, een oude aftandse soulclub voor gays.
Daar hebben ze wel oren naar het voorstel. De opzet van de deal is dat Steve en Rusty een kleine entree heffen die ze zelf mogen behouden en dat de gehele avond happy hour van kracht is, omdat de jonge klantenkring weinig tot niets te verteren heeft.
Rusty benoemt zichzelf tot DJ.
De club opent, hoe kan het ook anders, met een heuse Bowie night.
Zoals verwacht stroomt de zaak vol en is in no time een begrip onder de jongeren.
Waarop de baas van Billy’s de jongens bij zich roept en zegt de prijs van de drankjes te verdubbelen.
Steve en Rusty besluiten daarom op zoek te gaan naar een andere club.
Hun oog valt op The Blitz. Op dinsdagavonden opent de nieuwe club haar deuren.
Het interieur lijkt een beetje op de oude decadente clubs uit het Berlijn van de jaren 30.
Met veel oude affiches, uithangborden, oude helmen en artikelen over de Blitzkrieg,
Eigenlijk best wel een morbide thema.
En je komt niet zomaar binnen, want je moet van je outfit echt werk maken.
Steve staat bij de deur en voert een streng deurbeleid, komt je outfit niet door zijn keuring dan kan je het schudden.
Het is dus niet efkes snel iets aantrekken, maar echt een way of life.
Eenmaal binnen kan je dus volledig je zelf zijn met gelijk gestemden.
De gemiddelde leeftijd van de bezoekers is niet hoger dan 20/21 jaar.
De klantenkring bestaat uit een keur aan creatieve gasten die later furore maken als schrijvers, fotografen, mode ontwerpers en musici.
Boy George staat bij de garderobe en jat alles wat los en vast zat uit de jaszakken.
De jongens van Spandau Ballet lopen er rond, Sade, Michelle Clapton, Clare Thom, Midge Ure, Marilyn, Robert Elms en Chris Sullivan en ga zo nog maar even door.
Dit kleine selecte groepje zou het volgende decennium vorm geven en de stijl bepalen.

Mick Jagger probeert er ook binnen te komen en dringt voor in de rij.
Steve Strange staat in een jurkje bij de deur, bekijkt hem van top tot teen en zegt doodleuk “Sorry je outfit is niet goed genoeg” en weigert hem de toegang.
Daarentegen word David Bowie met open armen ontvangen. Hoe kan het ook anders?
Bowie stond aan de basis, het was immers allemaal begonnen met een Bowie night.
Gearmd lopen Strange en Bowie naar de bar en bespreken daar de nieuwe videoclip van Bowie.
Bowie wil de clip voor zijn nieuwe nummer Ashes to Ashes opnemen met een aantal gasten uit The Blitz. Zo zien we in het uiteindelijke resultaat naast Bowie en Strange de later bekend geworden Darla Jane Gilroy en Judith Frankland.

Gary Kemp en zijn companen willen dolgraag aan de slag als huisband van The Blitz en besloten een aantal reguliere bezoekers uit te nodigen in hun repetitie ruimte en te trakteren op een mini concert.
De kritieken zijn lovend, alleen de bandnaam moet nog worden veranderd.
Robert Elms stelt voor om de naam The Gentry te vervangen door Spandau Ballet, een kreet die hij heeft gelezen ergens op een muur in Duitsland.

Tijdens hun eerste gig in The Blitz worden ze door Chris Blackwell van Island records binnen gehaald. En dan gaat het snel. Robert Elms trekt de stoute schoenen aan en schrijft een recensie die hij aanbied bij muziekblad NME, die het artikel plaatsen.
Binnen 6 maanden staan ze in Top of the Pops.

En zoals bij elke nieuwe stroming in de bizz zien de grote jongens er wel brood in en duiken als roofdieren op het concept.
De fashion industrie pikt een graantje mee. Het concept gaat commercieel.
En al rap word underground weer mainstream, en buitengewoon weer gewoon.
De puurheid gaat verloren en The Blitz word een van de vele clubs met het zelfde aanbod.
Tegen deze achtergrond bereiken Ultravox en Visage nog wel de hitparades.
Vienna en Fade to grey worden vette wereld hits.
En Steve en Rusty?
Die starten een nog grotere “Club for Heroes” in Camden Palace alwaar het nog lang onrustig is…