Zeker het beluisteren waard…
Gerry Rafferty – City to city
Solo-album van ex Stealers Wheel lid Gerry Rafferty.
De Schotse singer/songwriter levert met dit album een waar juweeltje af.
Sfeer van het hele album is seriously easy going met medewerking van meer dan 20 verschillende musici.
Het nummer dat bij de grote massa bekend is, dat is natuurlijk Baker Street een dijk van een hit, mede door de solo’s van Raphael Ravenscroft op zijn altsax die als een rode draad door het nummer heen lopen.
Right down the line, The Ark en Stealin’ time zijn naast City to city ook hele mooie pareltjes.
Het album is geïnspireerd op het frequente heen en weer reizen van Rafferty tussen Londen en Glasgow om de belangen van Stealers Wheel af te handelen.
Stranglers – Black and white
Derde studio album van the boys.
Werd in de UK uitgegeven met als bonus een 7″ EP met o.a. Walk on by, een lekkere rauwe versie van de oude Burt Bacharach/Hal David song (destijds geschreven voor zangeres Dionne Warwick) inclusief vette keyboardsolo die doet denken aan Ray Manzarek van The Doors.
Lekkere up tempo schijf met hier en daar een langzamer nummer.
De titel van het nummer Death and Night and Blood komt regelrecht uit de roman Confessions of a mask van auteur Yukio Mishima.
Kate Bush – Lionheart
Slechts 9 maanden na haar debuut album The Kick inside werd dit album gereleased.
Tot grote onvrede van Bush, die naar haar mening zich niet ten volle kon ontplooien op dit tweede album.
Wederom zijn er weer veel literaire en filmische invloeden te horen.
Denk aan In search of Peter Pan gebaseerd op het verhaal van J.M. Barrie met een sample uit de film Pinocchio (When you wish upon a star). Coffee homeground is gebaseerd op Arsenic and old lace, het toneelstuk van Joseph Kesselring. Hammer Horror is gebaseerd op de Britse filmstudio Hammer Horror welke gespecialiseerd was in horror producties.
In Wow word door Bush The Sweeney bezongen.
Veel tracks op dit album waren reeds op jongere leeftijd door Bush geschreven.
Boston – Don’t look back
Tweede studio album van deze symfonische rock band.
In eerste instantie zou het album de titel Arrival mee krijgen, totdat de bandleden er achter kwamen dat de Zweedse band ABBA reeds een album onder die naam had uitgebracht.
Met name het titelnummer werd een daverende hit en zorgde in de USA voor spetterende verkoopcijfers. Het album ging in de eerste 10 dagen na de release meer dan 1 miljoen keer over de toonbank. En stond op 1 in de Bilboard Hot 100 Album lijst.
De band vond dat hun platenmaatschappij Epic Records hun pushte om het album a.s.a.p uit te brengen, waardoor voor hun gevoel het album niet echt af was en ze er niet volledig achter konden staan. E.e.a. leidde tot eindeloze en verhitte discussies voor de rechter…
Third World – Journey to Addis
Derde album van deze Jamaicaanse reggae band uitgebracht onder de vlag van Island Records.
Hadden hun eerdere albums alleen maar reggae invloeden, nu was dat een mengeling van soul en reggae.
Deze nieuwe formule was vooral bedoeld als middel om wereldwijd succes te kunnen scoren.
En dat lukte aardig, met name de O’Jays cover Now that we’ve found love werd een mega succes.
Billy Joel – 52nd street
Alweer zijn zesde studio album, waarbij de Amerikaanse singer/songwriter een nieuwe weg inslaat. Door met Jazz muzikanten te werken onderzoekt hij een compleet nieuwe sound.
Met name de eerste drie tracks (Big shot, Honesty en My life) zorgen er voor dat het album een succes word. Producer Phil Ramone ontvangt een Grammy voor het album, welke na zijn dood aan Joel word nagelaten.
De titel van het album refereert naar verschillende zaken zoals de studio waar het album is opgenomen en het HQ van platenlabel CBS welke beiden aan 52nd street liggen.
En het feit dat dit in de jaren 50 New York’s Jazz centrum was.
Blondie – Parallel lines
Blondie ooit door Andy Warhol omschreven als “My absolute favorite pop group”.
Dit is hun derde album. Waarbij de Punk nagenoeg is verdwenen en plaats heeft gemaakt voor meer pop georienteerde nummers.
Veel verschillende stijlen die ze eigenlijk allemaal wel beheersen.
Een scala aan korte energieke nummers.
Hanging on the telephone, One way or another, Sunday girl, I’m gonna love you too, Radiate en ga zo nog maar eens efkes door. Er is letterlijk geen zwakke schakel te ontdekken.
Elvis Costello – This year’s model
IJzersterk tweede album van Costello, maar ditmaal met The Attractions on board.
Veel edgy nummers, vlijmscherpe teksten en natuurlijk de karakteristieke Costello zang.
Een typische stem, je houd er van of je kotst het helemaal uit er is geen tussenweg.
Ik ben de gelukkige bezitter van de albumversie met zowel Watching the detectives als Don’t want to go to Chelsea op de track list.
Verder natuurlijk ook This year’s girl en Lipstick Vogue als kroonjuwelen.
Mooi verhaal bij het artwork volgens fotograaf Chris Grabin: “Alongside a powerful stereo I kept a large record collection at my Camden Studio, and artists would choose music they enjoyed or were interested in for their sessions. Just as we were about to start shooting, Elvis asked me if I had Hotel California by the Eagles, and could I play it. I was puzzled by his choice – until he told me that he loathed the record, but wanted to look really pissed off and angry in the shots!”
Rolling Stones – Some girls
De populariteit van de Stones was tanende.
Vergeleken met de frisse nieuwe muziekstromingen Punk en New Wave werden zij gezien als prehistorische fossielen.
Maar met dit “rauwe” album waren ze weer helemaal terug op het hoogste platform.
Alhoewel de titel, sommige lyrics en het artwork als vrouw onvriendelijk werden gezien door bepaalde groeperingen sloeg het album mainstream goed aan.
De nummers Miss you, Respectable, Shattered en Beast of burden (later gecoverd door Bette Midler) droegen mede bij aan het succes.
Clash- Give em enough rope
Tweede studio album van The Clash. Ingeklemd tussen debuutalbum “The Clash” en het derde album “London calling” maar vet ondergewaardeerd.
Het album, met het ietwat sullige artwork voor de hoes, leverde geen hitsingles op.
Maar is desondans wel een mooi tijdsbeeld met zeker wel een aantal mooie pareltjes zoals (openingsnummer) Safe European home, English civil war, Drug-stabbing time en Guns on the roof.
Het laatste nummer had als achtergrond dat drummer Headon en bassist Simonon door de politie werden opgepakt toen zij op het dak van de opnamestudio duiven aan het schieten waren en daardoor van een IRA actie werden verdacht.
Talking Heads – More songs about buildings and food
Een waardige opvolger van het debuutalbum van de band die live altijd nog beter klonk als op de plaat, en dat kunnen er niet veel zeggen.
More songs is een zeer energieke en groovy plaat.
Geen enkel nummer van deze schijf belandde in de top 40, terwijl er toch goede tot zeer goede nummers op staan. Zo is Take me to the river mijn persoonlijke favoriet.
De Undertones die de Talking Heads maar een zooitje zielige intelectuelen vonden, bedachten als persiflage de titel More songs about Chocolate and Girls voor hun nieuwe album.
