En een tijger in je tank…
Het is 1973, en daar staan we dan met de hele bups, midden in het bos met een open mond te staren naar een giga grote nagelnieuwe hagelwitte stacaravan.
OK das op zich geen wereldwonder dat weet ik ook wel, maar het perspectief verandert toch echt wel als je zojuist te horen hebt gekregen dat de caravan in kwestie van ons is, en voor het tijdsbeeld van de seventies heb je het dan toch over een ongekende luxe.
Het is namelijk de tijd dat zelfs een telefoon nog niet tot de vaste huisraad behoort, heden ten dage is dat natuurlijk nagenoeg ondenkbaar.
Want hoe telefoneerde je dan? Nou simpel… nauwelijks of gewoon niet!
Super dringende telefoontjes pleegde je bij de buren en minder dringende telefoontjes vanuit de naar pis riekende telefooncel, waar je echt niet voor je plezier op vrijwillige basis ging staan. Kortom het voeren van telefoongesprekken was dus dun gezaaid.
Wilde je iemand spreken dan ging je gewoon bij diegene op visite.
Ook een auto was nog toekomstmuziek, en dus werd de wekelijkse rit van Dordrecht naar Woensdrecht en vice versa per brommert afgelegd (zo’n kleine 52 km).
Zon, Mist, Regen Hagel en Harde wind, je wist tevoren niet welke smaak je van dit veelzijdige pallet onderweg voor je kiezen ging krijgen, Buienradar bestond immers nog niet.
Eenieder van de posse was ingepakt als waren we Michelin mannetjes (3-4 lagen kleding waren op deze ritten geen uitzondering) om zodoende ruimte te bieden aan de echt broodnodige zaken welke waren vastgesjord op de ijzeren rossen. Als het regende (en dat gebeurde nogal eens) kwam er nog een 5e laag (regen)kleding bij.
Voor we echt op pad togen werd er eerst nog ff brandstof ingenomen bij het Esso pompstation net buiten de stadsgrenzen. Esso maakte toentertijd nog reclame met de slogan “Esso, een tijger in je tank!” Bij elke besteding van 10 gulden kreeg je een zakkie plakplaatjes met afbeeldingen van wilde dieren die je kon verzamelen in het bijbehorende album met de welluidende titel “Koningen in het Dierenrijk”.
Het verzamelen ging best wel flex, want met zoveel brommers had ik dat album in no time compleet. Waarna mijn broer verder ging met verzamelen en de hele deur van zijn slaapkamer op zolder ermee beplakte.
Na wat een eeuwigheid leek (je kon niks anders dan lekker saai achterop zitten) kwamen we
dan uiteindelijk aan op de plaats van bestemming. Verstijfd, verkleumd en met een setje wandelende nieren (so much voor de schokbrekers in de seventies).
Razendsnel pelde ik mij dan uit de verschillende lagen kleding, vroeg m’n zakgeld en rende op een draf naar mijn matties Laurens, Jurjen en Esther.
Gevieren togen we dan naar de kantine want daar stond een jukebox te shinen waar ik maar wat graag m’n muntjes in gooide.
Twee van mijn favoriete platen in die tijd waren “OK Chicago” van Resonance en “Block Buster” van de glamrock groep The Sweet. Beide platen hadden een waanzinnige intro.
Maar Blockbuster spande toch wel de kroon. Te gek maf wezenloos als die sirene door de speakers knalde, dan was ik de Koning te rijk (net zoals de Koningen uit het Dierenrijk) met m’n matties, m’n flesje cola en zo’n geel zakkie met Treets…
