Zaterdag 2 April 2016.
Vanavond zijn we afgereisd naar het pittoreske baggerdorp Sliedrecht om aldaar in de plaatselijke muziektempel Elektra de Haagse band Taymir te aanschouwen.
Volgens eigen zeggen maakt Taymir aanstekelijke Indie popsongs in de beattraditie van de Sixties, maar dan met de ballen van Arctic Monkeys en het venijn van The Strokes.
Hoogst verbaasd dat er geen uitzinnige rij fans voor de poorten staat, rammelen we aan de
toegangsdeur, die potdicht blijkt te zitten (met een geldige reden zoals later zou blijken).
Een volgende poging bij een andere deur levert wel het gewenste resultaat op, de deur geeft
mee en we kijken een super lange gang in.
Vanuit de ingewanden van het gebouw komt ons de muffe geur van verschaald bier, ajuin en
tabak tegemoet, omlijst door het geluid van hese grunt en snoeiharde metal.
De drie jonge honden achter de kassa kijken ons blij verheugd aan, zohee twee nieuwe bezoekers in één klap.
Met dit bovengemiddeld aantal bezoekers zal deze zaterdagavond vrijwel zeker als legendarisch de annalen ingaan.
DE BAND KLINKT COMPLEET ANDERS DAN WAT JE NU HOORT HOOR, gillen ze boven de herrie uit. DAT WETEN WIJ, schreeuwen wij terug (duh we kennen toch zeker Taymir wel!).
HEBBEN JULLIE HIER EEN GARDEROBE, hoor ik mijzelf boven de muziek uit schreeuwen.
UH NEE…. NIET ECHT NEE, MEESTAL GOOIT IEDEREEN ZIJN JAS OP DE SLURF BOVEN DE BAR brult een van de gasten enthousiast terug. DE SLURF? JA!
Met onze vers verkregen polsbandjes lopen we door een schaars verlichte rokerige ruimte waar
zelfs een stekeblind paard geen schade kan aanrichten, vervolgens buigen we af naar rechts en
belanden in de very crowded bar waar zich al zeker zo’n 10 man bevinden.
We mengen ons tussen de locals, gooien onze jassen op de slurf boven de bar, wat een slurf ook mag wezen. En ik bestel een choco en een colaatje aan de bar onder het motto ben je BOB zeg het hardop.
We zetten ons neer op een stel gammele houten barkrukken aan een vettige ronde houten tafel.
Alhoewel het al ver na half 10 is (aanvangstijd support act) is er van zowel support- als hoofd-act nog geen teken van leven te bespeuren.
Al wachtend krijgen we (wat een feest) een keur aan obscure metal klassiekers voorgeschoteld.
Time flies when you’re not having fun, en zo is het inmiddels al na elven, de bar druppelt onderwijl vol met een keur aan stripfiguren en andere superhelden.
Een belegen hipster van rond de 50 begroet zijn dochter, beiden hebben dezelfde outfit en looks, bij dochterlief ontbreekt alleen de baard.
Onder de aanwezige happy few spot ik een dude met een knalgele oliejas (model Dorus Rijkers) en een Marokkaan in een klem tot zijn kin dicht geknoopte legergroene parka.
Verderop naar links zakt de plaatselijke diva door haar hoeven aan de bar.
N.a.w. betreft het hier een gevalletje suikerziekte, gezien de flinke stapel suikerklontjes die haar strot worden ingeschoven door de in allerijl toegesnelde EHBO-er van dienst.
Daar de band nog altijd niet in zicht is en de support act (geheel in de stijl van de avond) ook
maar niet is komen opdagen, besluiten we tot kwart voor twaalf te wachten en dan af te taaien, want zo gezellig is het hier nou ook weer niet.
Net nadat wij dit besluit genomen hebben wijst Amber verbaasd naar het raam achter mij.
Daar staan de bandleden van Taymir op hun dooie gemak een dikke vette Jonko weg te paffen
alsof er niets aan de hand is.
Om stipt half twaalf klinkt het door de speakers HALLO SLIEDRECHT
Jawel hoor de boys van Taymir hebben zich verwaardigd het podium te betreden.
Met een klauw in het gips en een dikke vette zonnebril op z’n neus staat de zanger van de band aardig macho te wezen.
De drummer telt af en de band schiet uit de startblokken.
Welgeteld 37 mensen, een baby (what the Fuck?) en een rolstoel zijn op deze happening af gekomen. Het concert staat als een huis, dat dan weer wel.
In sneltrein tempo word de nummers van de setlist de zaal in geslingerd.
In de algehele feestvreugde zijn er opeens een flink aantal concertbezoekers verschwunden.
Die vervolgens weer opduiken uit de gang naast de kassa met een vette snack in de hand en een klodder mayo in de mondhoeken.
De plek voor de frituur is de meest onwaarschijnlijke ooit, maar verklaart dus wel die dichte
toegangsdeur eerder die avond.
De baardloze hipster dochter wil een vette foto van de band trekken, maar maakt per abuis
een heuse selfie en flitst zichzelf vol in het gezicht.
De slaggitarist brult door de mike: DRIE JAAR TERUG SPEELDEN WIJ HIER OOK, WIE VAN JULLIE WAREN ER TOEN OOK BIJ?
Een drietal door de drank benevelde bebaarde rockers rechts van het podium roept in koor
JAHAAAAAAA, WIJ!!!!!
JA IK HERKEN JULLIE liegt de gitarist zonder blikken of blozen.
IK VROEG TOEN AAN JOU (en wijst een van de rockers aan) HOE VIND JE DE SHOW, EN WAT WAS TOEN JOUW ANTWOORD?
KUUUUUUUUT brult de rocker in de mike.
OKE DAT KAN GEBEUREN, MAAR HOE VIND JE DE SHOW NU?
BAGGERRRRRRRRR brult dezelfde rocker geheel in stijl en vol overgave in de mike.
Ondertussen filmt de broer van de gitarist (bandlid van Son Mieux), met artistieke ietwat spastische armbewegingen de hele show.
De eerder genoemde Marokkaan (met zijn nog steeds hoog dichtgeknoopte parka) gaat helemaal los en springt als een hysterische jojo op en neer op de aanstekelijke stampende beat. Die arme jongen moet aan het eind van de show minstens 10 liter aan lichaamsvocht kwijt zijn.
Andere concertgangers springen vol overgave mee, daarbij vergetend dat ze nog een patatje in de hand hebben, en zijn dus al snel met hun lege patatbakjes weer op weg naar de frituur.
Taymir speelt de pannen van het dak en na deze spetterende gig keren wij voldaan terug naar
de bewoonde wereld.
Ik draai de wagen de snelweg op en moet grinnikend denken aan een andere (grote) naam uit de Haagse popscene.
Barry Hay speelde ooit met de Golden Earring in de Bonkelaar (die andere Sliedrechtse vettent).
En hij vroeg aan het aldaar aanwezige publiek WAT IS HET MOOISTE AAN SLIEDRECHT?
Het werd doodstil in de zaal, men moest het antwoord op deze open vraag schuldig blijven.
Waarop Barry in de mike roept DE WEG NAAR DEN HAAG…….STELLETJE BOOOOOOEEEEEREN!!!!!
en George en Rinus vervolgens Radar love inzetten…
