2e Pinksterdag, maandagmorgen, 23 Mei 1983.
De rinkelende wekker gaat door merg en been.
Met een sprong sta ik naast mijn bed en trek de gordijnen open, tjezus man het scherpe zonlicht lijkt m’n oogbollen weg te vreten.
M’n te zware hoofd kan ieder moment van mijn schouders rollen heb ik het idee.
Oogleden die aanvoelen als verweerde rolluiken, een keel van schuurpapier en een ondefinieerbare lap leer in mijn mondholte wat bij nader inzien mijn tong blijkt te zijn.
Ik probeer weer wat speeksel in m’n droge mond te krijgen door overmatig te slikken.
Toch niet echt slim gepland dat feessie van gister als je weet dat je de volgende dag vroeg op pad moet.
Helemaal idolaat van de Simple Minds (heb hun album New Gold Dream letterlijk grijs gedraaid) hoefden we niet al te lang na te denken, toen we hoorden dat de boys op ome Jan Smeets zijn feestje kwamen spelen.
Meteen kochten we voor de zeikprijs van 35 piek p.p. onze Pinkpop-tickets.
Dus dan toch maar rap gedoucht, m’n maatjes ophalen en met gierende banden op weg.
All dressed in black en mijn voeten gestoken in vervaarlijk uitziende puntschoenen, stap ik de deur uit.
Voorzien van voldoende mondvoorraad en de nodige alcoholische versnaperingen fietsen we naar het Centraal van Dordt en vatten aldaar de trein naar Geleen.
In Breda trekken we de eerste goudgele rakkers open en ter hoogte van Eindhoven zit de stemming er al flink in.
Geleen, the place to be
Via Sittard arriveren we in Geleen, waar het vandaag allemaal gaat gebeuren.
De kasseien zijn letterlijk bezaaid met een dikke laag vertrapte plastic bekers en frietbakjes.
Schijnbaar was hier gister ook al een kleine party aan de gang.
Na uitvoerig gefouilleerd te zijn stappen we het festivalterrein op.
We krijgen nog net mee hoe de Janse Bagge Bend de classic “Gimme some lovin” vakkundig
op z’n Limburgs staat te verkrachten (“Sollicitere”).
Maar dan kan het echte feest eindelijk beginnen.
Arno Hintjes en zijn makkers van het Vlaamse T.C. Matic warmen tezamen met de zon de 40.000 koppige massa op. En tijdens Oh la la la ben ik weer helemaal het mannetje hoor.
Ouwe rot in het vak John Peel spint de platen in de leemtes tussen de optredens door.
En dan is het de beurt aan Fun Boy Three.
Frontman Terry Hall (ex Specials) is hilarisch arrogant en maakt er een sport van om ons (het publiek) tot op het bot te beledigen waar en wanneer hij maar kan.
Na een vette bek gehaald te hebben bij de frituur van dienst besluiten we efkes te chillen.
Nena schijnt toch technische problemen te hebben, al roepende “OHNE TECHNIK GEHT’S ES NICHT“.
De combi van een te korte nachtrust vermengd met zon, spliff en bier eist z’n tol.
Het enige wat ik nog van Nena mee krijg (voor m’n luiken dicht vallen) is dat ze het over een geile Gardenparty heeft, grinnikend glij ik weg in een gelukzalige roes.
En zo snurken we dwars door het optreden van Men at Work (niet zo heel erg) en Gary Moore (verrekte jammer) heen.
Met door de zon verbrande bekkies ontwaken we (m’n bek trekt als een gek) en banen ons een weg doorheen soppende Doe Maar fans naar de gig van de Simple Minds.
Een grote horde vet hinderlijke Doe Maar kids staat al klaar voor het optreden van hun grote helden. Maar al rap hebben we toch flink wat ruimte, gillend wordt er plaats gemaakt.
Zou dat wat te maken hebben met die Punker die met ons mee hobbelt?
Of zou het toch die grote bruine tamme rat zijn die op zijn schouder zit?
Eindelijk is het dan zover, reikhalzend hebben we hier naar uitgekeken.
Jim Kerr en kompanen trappen hun set af met Love song en geven meteen vol gas, uitzinnig brullen we de poëtische teksten mee en waven op de magische beat.
Jim (gestoken in zwart maatpak) danst lichtvoetig op zijn karakteristieke wijze over het podium en slingert zijn teksten het publiek in.
Getooid met een giga grote riem om zijn middel, gelijk de gordel die Rocky Balboa krijgt uitgereikt als hij Apollo Creed heeft verslagen in de boksring.
The American, I travel, en het epische Someone somewhere in summertime behoren ook tot de setlist. Wat een intens groot feest, maar helaas time flies…
Want veel te snel is het de beurt aan Doe Maar.
De schemering zet in, het weer slaat om, en tevens de stemming.
Er ontstaat een tweedeling in het publiek, appels en andere rekwisieten vliegen richting podium. Henny Vrienten roept geïrriteerd “ALS JE HET ECHT NIET LEUK VIND, ROT DAN OP“, waarna de band bekogeld word met alles wat los en vast zit.
Ik zie hoe een Doe Maar adept (compleet met strik in het haar en boven het maaiveld uit stekend) een vol rijpe goudrenet op haar knijter krijgt, bijna filmisch spat de appel in delen uit elkaar als hij in botsing komt met haar schedel.
En ik denk aan het gezegde “An apple a day keeps the doctor away…”
