Simpele Fons…
We schrijven begin jaren 80.
In die tijd zat ik in de bovenbouw van de HAVO, althans officieel, want ik was vaker ongeoorloofd afwezig dan fysiek aanwezig.
Had zelfs mijn eigen lesrooster in elkaar geknutseld, waar men pas na driekwart van het schooljaar achter kwam en het toen, na een lang en goed gesprek en een belerende opgeheven vinger, voor de goede orde maar zo heeft gelaten.
In die periode had ik het spijbelen tot een hogere kunstvorm verheven.
Ik was een wandelend groot smoezenboek en schudde in elke situatie een oplossing uit de mouw.
De conciërge was mijn beste vriend.
De conciërge was een vrolijke bijna pensioengerechtigde gast luisterend naar de naam Bibo, die de kunst verstond een heerlijk bakkie koffie te schenken.
Meestal onder het roepen van de gevleugelde woorden “LEKKER BAKKIE KOFFIE JONGIEEEE?”.
Bibo had bar weinig op met het gezag van de leraren.
In zijn bewoordingen waren het allemaal muisgrijze boekenwurmen zonder ook maar een spatje humor.
Eigenlijk had Bibo lak aan alle vormen van gezag.
Als je een proefwerk moest inhalen, wat dus door al dat spijbelen nog al eens gebeurde, dan mocht dat in de ruimte van de conciërge.
Bibo stond dan op de uitkijk en waarschuwde als er een leerkracht aankwam met een hese stem “JONGIE, DAAR KOMT ER WEER EEN”, zodat je nog net op tijd je boeken weg kon weg moffelen.
Samen met maatje Hans bracht ik zodoende mega veel tijd door in het centrum van Dordt, waar we op het fietsie door weer en wind alle platenzaken afstruinden op zoek naar goeie deals.
Simonis, Radio Modern, Vroom & Dreesman, Linders, Vos, Zilverschoon, Spiering en later van Leest en Free Record Shop noem ze allemaal maar op, als er vinyl te scoren was waren wij er te vinden.
Grote Spuistraat no 7
Maar veruit de meeste tijd brachten we toch wel door aan de Grote Spuistraat no 7.
Daar zat een platenzaak luisterend naar de markante naam “Simpele Fons”, opgericht in 1973 door eigenaar Dirk van der Lee, die ook hele lekkere koffie schonk tijdens de les-uren van de middelbare school.
Simpele Fons was toentertijd de speciaalzaak voor Pop en Rockmuziek voor Dordrecht en omstreken.
Dirkie was een echte geinponem en als je ff niet op je hoede was nam hij je vet in de maling.
Daarnaast verkocht hij ook stiekem bootlegs onder de toonbank.
Dirk (of Fons zoals wij hem altijd noemden) had een ongelooflijke muziekkennis en bezat de uitzonderlijke gave om met elke (al dan niet) langharige puisterige puber op het Noordelijk halfrond te kunnen lezen en schrijven.
Hij was ook rete impulsief, soms rende hij gewoon ff weg en riep dan nog net “BEN ZO TERUG MANNEN, LETTEN JULLIE FF OP DE HANDEL?
Of je stond ineens bij snackbar of Chinees eten te halen voor iedereen die op dat moment in de zaak was.
Maar hij wist ook feilloos van heel zijn clientèle wat zijn/haar favoriete muziek was.
Als een docent kon Dirk (met onafscheidelijke Benson & Hedges-peuk bungelend in de mondhoek) urenlang uitweiden over muziek in al zijn facetten (kregen we toch nog les).
We hingen dan geboeid aan zijn lippen, onderwijl nippend aan een mok gloeiend hete koffie (want volgens Dirk moest je aan goeie koffie namelijk flink je bek branden).
Terwijl hij, doorspekt met gortdroge humor, zijn verhalen vertelde, illustreerde hij deze met bijbehorende muziek.
Enthousiast ging hij dan helemaal los, van Reggae naar Ska, en via Punk naar Metal.
Dirk was Metalfan in hart en nieren, maar tevens helemaal idolaat van Klassiek.
Cure, Clash, Joy Division, The Jam, Echo and the Bunnymen, Jesus and Mary Chain, Fad Gadget en zoveel andere te gekke bandjes heb ik daar voor het eerst gehoord.
Veel van mijn zuurverdiende krantenwijk-centen bracht ik naar de Grote Spuistraat no. 7.
Als ik dan mijn keus had gemaakt uit het ongelooflijke uitgebreide assortiment en met m’n stapeltje zwart vinyl naar de kassa liep, kon je er donder op zeggen dat Dirk zei “DUDE MOT JE ER NOG ’N HOES BIJ?” en tegen de klanten van het andere geslacht “WIL DEZE POES BIJ HAAR NIEUWE AANWINST EEN MOOIE HOES?”
Dirk, machtig mooi mens, veel te vroeg maakte jij de pleiterik.
Gelukkig werd het gapende gat dat jij achter liet opgevuld door muziekgek Peter Paul van der Hout. In ‘96 nam hij het muzikale stokje van je over en ging onder dezelfde naam en zelfde locatie door.
Maar daarover later meer…
