September 1983.
Eens in de zoveel jaar vind er een grote internationale oefening der Nederlandse strijdkrachten plaats met heel veel manschappen en materiaal.
En als het dan eenmaal zover is dan word daar meteen een bombastische naam aan verbonden als ware het een Oscar genomineerde Oorlogsfilm.
Deze editie kreeg het etiket Atlantic Lion mee.
Eigenlijk ben ik best wel benieuwd wie deze namen allemaal bedenkt.
Laten we het er in ieder geval maar op houden dat het een persoon met veel gevoel voor drama moet zijn.
Afijn zoals ik al zei was het dus weer eens tijd voor een grootscheepse oefening.
Van 9 t/m 22 September ging het helemaal los in de Duitse deelstaten Nordrhein-Westfalen en Niedersachsen. Das ongeveer ten oosten van de Provincies Gelderland en Overijssel.
Het zou de tot dan toe grootste oefening worden sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog met ruim 40.000 man
24.000 Nederlandse manschappen waaronder mijn persoontje werden voor dit feestje uitgenodigd en verder nog 11.000 Amerikanen, 5.000 Duitsers en 600 Britten.
En natuurlijk een sur plus aan voertuigen, zowel op de grond als in de lucht.
Het mocht wat kosten.
En als we het dan toch over de kosten hebben, na de oefening zei Luitenant-Generaal W.J. Loos dat de schade die was aangericht tijdens de oefening reuze mee viel.
Slechts een luttel bedrag ergens tussen de 5 en 8 miljoen gulden 🙂
Maar goed dat ter zijde.
In alle vroegte stroomde de Generaal-Majoor Koot Kazerne in Garderen leeg.
De lange legergroene kolonne zette zich gestaag in beweging richting Duitsland.
Alle manschappen kregen belastingvrij een fles sterke drank naar keuze en een slof sigaretten.
Vanwege een shift was ik laat ter plaatse en kon derhalve alleen nog maar kiezen uit het restant van de voorraad.
Dit leverde mij, zo leek het althans, een door de Majoor zelf illegaal gestookte fles Wodka en een slof Gauloises zonder filter op.
Maar alles went en aan het eind van de oefening trok ik zo hard aan m’n Camel filters (welke ik normaliter rookte) dat ze in een paar halen op waren.
Onderweg naar het oefengebied was het een drukte van belang.
Overal waar je keek zag je tanks, vrachtwagens, jeeps, laro’s en rupsvoertuigen.
Ergens laat in de middag kwamen we aan in een klein plaatsje in the middle of nowhere waar we ons kwartier maakten.
Elke soldaat had een halve tent in zijn PSU (Persoonlijke Standaard Uitrusting).
Met een zogenaamd pupmaatje was het de bedoeling dat je beide tenthelften aan elkaar knoopte, en voila voor je het wist was er een hele tent ontstaan.
Mijn pupmaatje was soldaat Ooijer die in geen velden of wegen te bekennen was.
Hij was als chauffeur zijnde nog on the road met een speciale opdracht.
Rap werd het tentenkamp uit de grond gestampt met legio kleine tentjes voor de manschappen, en een aantal boogtenten voor het kader en de keuken.
Het verbindingscentrum werd opgebouwd, gecamoufleerd en ingericht.
Onderwijl werden de verbindingslijnen uitgelegd en de latrine gegraven.
Een laag stenen gebouwtje werd geconfisceerd en als kantine ingericht.
Het was de hele dag al bewolkt geweest en tegen de avond begon het te regenen.
Eerst miezerde het lichtjes, maar al snel kwam het met bakken uit de hemel.
Van Ooijer was nog steeds geen teken van leven te bespeuren, dus zette ik mijn plunjebaal maar in de kantine neer, voordat de hele zooi doorweekt was.
Tegen de tijd dat de meeste manschappen gingen slapen (op de ongelukkigen na die de eerste nachtwacht en nachtshift hadden) was Ooijer nog altijd niet ter plekke.
Ik besloot dus maar mijn matje en slaapzakkie uit te rollen achter de toonbank van de kantine, tussen de chips en de koeken.
Zo rond vier uur in de morgen schrok ik wakker van een luide stem die schreeuwde “Pinkster klootzak waar ben je, ik wil maffen“.
Het goot van de regen, en daar ik geen zin had om m’n hele zooitje incluis mijzelf nat te laten regenen, draaide ik mij nog maar eens om en ging verder met slapen.
Ooijer kon per slot van rekening ook gewoon droog in de cabine van zijn vrachtwagen slapen.
Maar modelsoldaat als hij was bleek de volgende morgen dat hij vier stokken in de grond had geslagen en daar zijn halve tent over heen had gespannen.
Verkleumd en nat kwam hij de kantine binnen stommelen voor een warme bak pleur.
Toen hij mij zag sprak zijn gezicht boekdelen, en hij riep terwijl hij een vermanende vinger opstak “You owe me big time maat”
Nou laten we eerst maar eens met een bakkie koffie beginnen kaatste ik rustig terug.
Na wat over en weer gepraat was de kou al snel uit de lucht en besloten we elk een ander pupmaatje te zoeken. Zo knoopten ik en Fransie v.d. Berge onze tenthelften aan elkaar.
De week verliep verder zonder al te veel moeilijkheden.
We draaiden ons strakke schema van 8 uur op, 8 uur af en 8 uur wacht.
De nieuwelingen die vers paraat waren gekomen keken kwijlend hoe wij ons avondeten in elkaar flansten op zelf meegebrachte gasbranders.
Je wil niet weten wat voor feestmaal je kan aanrichten met voer uit blik.
We waren in ieder geval uitgekeken op de dagelijkse prak smurrie uit de militaire veldkeuken.
Alleen de toetjes aten we mee, die waren voorverpakt en konden dus niet verkloot worden.
De rest was echt niet te nassen.
Tegen het weekend kon je intekenen op een lijst voor vervoer naar een grote discotheek op zo’n 1,5 uur rijden van ons stekkie.
De hele goegemeente behalve de soldaten van dienst en ik, Fransie, Ooier en een gast uit Utrecht van wie ik de naam inmiddels ben vergeten gaven zich hiervoor op.
Wij hadden geen trek om in een tochtige vrachtagen 1,5 uur heen te rijden om dan 2 uurkes te kunnen stappen onder toezicht van het kader en de MP en vervolgens weer 1,5 in de tochtige vrachtwagen terug te rijden.
Wij besloten om een biertje te pakken in de plaatselijke kroeg.
Die Zaterdag reden de vrachtwagens vol manschappen weg naar de bewuste discotheek.
Wij slenterden in ons veld tenue het slaperige stadje in en hoorden uit een kroeg (de enige naar later bleek) Tiroler muziek komen.
We besloten om daar maar een biertje te vatten bij gebrek aan beter.
Binnen gekomen zagen we dat de kroeg was afgeladen met leden van de plaatselijke schutterij.
We liepen naar de bar en bestelden een biertje.
Ik wilde dit rondje net afrekenen toen ik een hand op mijn schouder voelde en een stem hoorde die zei Nein.
Verbaasd keerde ik mij om en keek recht in het gezicht van een vriendelijke dorpeling.
Hij was behangen met zilveren schildjes, had een zilveren vogel in zijn hand en vroeg wat wij hier deden.
In mijn beste Duits vertelde ik dat we op oefening waren en dat we in de spaarzame vrije tijd die we hadden efkes een biertje kwamen nuttigen.
De man klopte ons lachend op de schouders en vertelde dat hij die dag Schutterskoning was geworden en dat dit een feest was ter ere van zijn vers behaalde titel.
Hij zou het een eer vinden vier Nederlandse militairen uit te nodigen als eregasten op zijn feest.
We accepteerden het aanbod en proosten met de nieuwbakken koning onder luid gejuich van de aanwezige gasten.
No need to say dat het ons die avond echt aan niets ontbrak, zodra ons glas leeg was stond er alweer een nieuw glas klaar en de snacks kwamen in record tempo voorbij.
We walsten met stevige boerinnen in klederdracht uit de omgeving en namen de Schutterskoning op de schouders.
Het werd een avond om nooit te vergeten.
Later die nacht kwamen de discotheekgangers verkleumd en verregend terug van hun excursie.
De discotheek was vet bagger geweest en op de terugweg hadden ze nog motorpech gehad ook.
Al met al hadden wij dus zeker geen verkeerde keuze gemaakt…
 
 
 
