Dienstplicht
Ik heb zelf nooit echt de essentie van de term Dienstplicht begrepen.
Eenieder die voor z’n nummer in militaire dienst heeft gezeten, zal dat volmondig kunnen beamen.
Man Man Man, wat een onwijs zinloze missie.
Op de keeper beschouwt eigenlijk allemaal verloren tijd, plat gezegd compleet ruk.
Om mijn bovenstaande mening te illustreren met een aantal voorbeelden hieronder het relaas van een zonnige “leerzame” dag medio 1983.
Plek van handeling het Stroester Zand.
A day in the life
Jottem, we starten vandaag met het bestormen van een vijandelijke stelling.
Voor de daadkracht moeten we van de Sergeant-Majoor (a.k.a. de Snor) daarbij luidkeels (bij gebrek aan echte munitie) Pang Pang Pang roepen.
Zie je het voor je? Bezuinigen is natuurlijk een mooi streven, maar dit moet met stip de boeken ingaan als de meest zielige vertoning van 1983.
Tot aan het middageten rennen we onder een brandende zon met volle bepakking van hot naar her.
Met een ondefinieerbare lunch achter de kiezen worden we rap bijgepraat in de edele kunst van het camoufleren.
Na een bevlogen uiteenzetting van de Snor mogen we elkaars lelijke tronies opleuken.
Als hij ff later terugkomt gaat hij compleet uit z’n plaat bij het zien van het eindresultaat.
HAAL DIE ONGEIN VAN JULLIE PORUM! brult hij schuimbekkend.
Bedaard vegen we de vraagtekens en spelletjes Boter Kaas en Eieren van ons gezicht.
Iemand roept dat de Snor zelf is begonnen met zijn Pang Pang Pang actie van vanmorgen en dus nu niet moet janken.
Wat hem op een dodelijke blik, een vermanende vinger en een rapport komt te staan.
Zal wel weer een strafcorvee of een geldboete tot gevolg hebben.
Meer smaken schijnen ze hier niet te hebben.
Bij het volgende item op de bomvolle agenda van vandaag worden we ingewijd in het ambachtelijke graven van een gedegen schuttersput.
In koppels van twee zwoegen we tot het vallen van de avond.
De Snor verteld smalend bij zijn inspectieronde dat we vannacht ter plekke zullen blijven, al staande in onze schuttersputjes.
En….dat we doodstil en alert moeten zijn, want we zullen worden aangevallen door het Korps Mariniers. Hij doet het voorkomen of dit een hele eer is.
Lekker belangrijk Snorremans…
This is not a love song
Na noeste arbeid smaken rauwe bonen zoet.
Zelfs ‘t door het leger verstrekte veevoer smaakt dan naar meer.
De Snor verdeeld de veldrantsoenen met bijbehorende aanmaakblokjes.
We rammelen van de honger en gaan gezwind aan de slag om ons potje te koken.
Al doende bespeur ik geen vlammetjes van de aanmaakblokjes en denk “die krengen doen het niet”. Terwijl ik de blokjes beet pak brand ik daarbij ongelooflijk m’n fikken.
Kijkend naar de blaarvorming op m’n handen denk ik “Kolerezooi ze deden het dus toch”.
Als we onze tanden uiteindelijk in de warme hap willen zetten, scheurt er een Leopardtank op volle snelheid langs, daarbij de nodige grond verplaatsend. Ik kijk naar mijn voerbak.
Verrassing…in plaats van bruine smurrie staat er nu bruine smurrie met zand op het menu.
Met de buik vol, een paar peuken en kaartspelletjes later, is het tijd geworden om onze posities
in te nemen.
Inmiddels is de nacht gevallen, aardedonker en verrekkes koud.
Al wachtende op “de vijand” slaat de verveling toe, die klote Mariniers nemen wel de tijd zeg!
Verveeld en verkleumd turen we in het nachtelijk duister.
Wat is het stil man, je kan bij wijze van spreken een speld horen vallen.
De serene nachtelijke rust word plots bruut verstoord door de schrille stem van John Lydon.
THIS IS NOT A LOVE SOOOOONG knalt uit de speaker van een mee gesmokkelde radio.
De Snor komt aangestormd en staat als een bos vlooien op en neer te springen, de aderen in zijn nek zijn vervaarlijk opgezwollen
ZET DAT KLEREDING UIT OF IK DRAAI PERSOONLIJK JULLIE BALLEN D’R AF!
De zojuist ontstane chaos is het sein voor de Mariniers om onze stellingen te bestormen.
Opeens staan ze voor ons, net als de Snor te springen en te schreeuwen.
Enorm lachwekkend allemaal.
ALS DIT VOOR HET ECHIE WAS GEWEES WAREN JULLIE MORSDOOD, STELLETJELAMZAKKEN!
Pang Pang roept een van mijn kompanen.
Slap van de lach hangen wij in onze schuttersputjes.
De frustratie slaat toe bij de hardwerkende elite-boys, uren hebben ze gewacht en nu treffen ze
dit zooitje ongeregeld aan.
Hardhandig worden we uit onze schuttersputjes getrokken, in de boeien geslagen en per vrachtwagen afgevoerd naar andere oorden…
