Nationaal trauma
Na de wedstrijd tegen Oost Duitsland liet Michels de teugels een klein beetje vieren en kregen de spelers toestemming voor een feestje in hun uitvalsbasis Waldhotel Krautkrämer in Hiltrup.
Even wat druk van de ketel, maar zo’n feestje kan ook helemaal verkeerd uitpakken.
Zo zagen we in de vorige blog dat de assistent coach in een benevelde staat een volle champagne fles het raam uit kieperde, iets wat hem duur kwam te staan.
Verder zouden die zelfde nacht een aantal spelers tot in de vroege uurtjes hebben gedold met een drietal naakte Duitse schonen in het zwembad. Iets wat niet onopgemerkt bleef.
In Bild Zeitung werd daags erna een artikel geplaatst met de pakkende kop “Cruijff, Sekt und nackte Mädchen“.
Volgens het artikel zou het gaan om Piet Schrijvers, de broertjes van de Kerkhof en Cruijff.
Maar ook de namen van Jongbloed en Rensenbrink werden geopperd.
Alle spelers ontkenden er bij te zijn geweest, Cruijff zou zelfs later in zijn biografie schrijven “Het overgrote deel van de pers is niet in staat een wedstrijd voetbaltechnisch te analyseren. Daardoor zoeken ze graag naar randverschijnselen, zeker bij zo’n belangrijke wedstrijd als de finale van het wereldkampioenschap, en is de zwembadaffaire een eigen leven gaan leiden. Ik heb er nooit op gereageerd omdat ontkennen al een bepaalde vorm van toegeven is”.
Door deze ongewilde publiciteit werd de concentratie van het team danig verstoord.
De bewaarde hotelrekening geeft aan dat het totale bedrag van het verblijf van Oranje (zo’n 25.000 euro) voor een vijfde deel bestaat uit kosten m.b.t. telefoongesprekken die waren gevoerd daags na plaatsing van het artikel.
Was het verhaal aangedikt? (volgens velen wel).
We zullen echter nooit precies weten wat er in die vroege uurtjes is voor gevallen.
Feit is wel dat de echtgenote van Cruijff met stoom uit haar oren een verklaring eiste.
Urenlange telefoongesprekken waren het gevolg en zij weigerde over te komen voor de wedstrijd met Brazilië.
Critici beweren dat Cruijff n.a.v. dit akkefietje zijn normale niveau niet behaalde en dat mede daardoor de finale verloren ging.
Over de finale gesproken, die word tegen West Duitsland gespeeld op 7 Juli 1974.
6.000 Oranje supporters zijn afgereisd om plaats te nemen tussen 70.000 Duitse voetbalfans in het Olympisch stadion in München.
Zoals we van Oranje gewend zijn dit toernooi, beginnen ze met een vlammend offensief.
De Duitsers zijn nog niet aan de bal geweest als Cruijff word neergelegd door Hoeness randje strafschopgebied. Scheids Taylor wijst naar de stip voor de eerste strafschop in een WK finale.
De Nees schiet zijn gebruikelijke kanonskogel af vanaf de 16.
Het krijt van de stip waait op, Sepp Maier heeft het nakijken, 1-0.
Was het op dat moment aan het thuisfront stil in de straten, bij de 1-0 ontploft heel Nederland.
Het kan niet meer stuk, of toch?
Op de een of andere manier drukt Nederland niet door zoals we van ze gewend zijn, maar tikt de bal een beetje rond en laat het middenveld aan de Duitsers.
Het team is op dat moment verdeeld in twee groepen. De ene helft wil op de oude manier doordrukken, de andere helft wil de Duitsers te kakken zetten.
Is het Nederlands elftal te zeker van zich zelf? Wie zal het zeggen.
In ieder geval komen de Duitsers in de 25e minuut langszij via een strafschop van Breitner.
En Müller schiet 2 minuten voor rust definitief het sprookje aan duigen.
De Duitsers geven de voorsprong niet meer uit handen, ook al komt Oranje compleet anders uit de kleedkamer voor de tweede helft.
Ze spelen pressievoetbal van de bovenste plank, geven alles wat ze hebben.
Het Duitse publiek bijt op z’n nagels van de spanning.
Breitner kopt in de slotfase de bal uit het doel, de bal wordt vervolgens in blinde paniek het publiek ingeschoten.
Het mag allemaal echter niet meer baten.
De ultieme hoofdprijs gaat aan de neus van Oranje voorbij en een nieuw nationaal trauma is geboren…
