Kunstcollectief of Popgroep?
Recentelijk kwam ik erachter dat Douwe Bob’s ouwe heer Simon Posthuma een van de meest bevoorrechte Nederlanders is geweest die de Fab Four uit Liverpool van zeer nabij heeft mogen meemaken.
Sterker nog, het waren John Lennon en Paul McCartney die bij hem op de stoep stonden om een samenwerking voor te stellen.
Maar voor we het daar over hebben wil ik je eerst efkes mee terug nemen naar de early sixties.
Plaats van setting het Leidse Plein in Amsterdam…
In het druilerige najaar van ’64 treffen Simon Posthuma en Marijke Koger elkaar voor het eerst op het Leidse Plein. Op dat moment the place to be, het epicentrum van de Vaderlandse hippe scene.
De ster van Marijke is dan al rijzende, ze is namelijk zeker geen onbekende in het reclame wereldje.
Haar illustraties voor modecampagnes zijn fris en getuigen van veel talent.
Onder haar clientèle kan zij een hele rits van bekende grote warenhuizen rekenen.
Simon is echter nog flink aan de weg aan het timmeren als beginnend beeldend kunstenaar.
Maar dat mag de pret niet drukken, want in Januari 1965 organiseert het kersverse stel hun eerste joint venture. Een controversieel project met de pakkende titel “Stoned in the streets”.
Schrijver Johnny van Doorn (a.k.a. Johnny the selfkicker a.k.a. Vaatje buskruit), buurman Bart Huges, Peter Bergman (later bekend van het Firsesign Theater), Pamela Baddock en Robert Jasper Grootveld verlenen hun medewerking.
Tijdens deze happening presenteert geneeskundestudent Bart Huges zijn zogenaamde derde oog. Een klein gaatje in zijn voorhoofd, dat hij zelf recentelijk met een tandartsboor in zijn eigenste schedel heeft geboord.
Het doel van deze zogenaamde trepanatie is dat deze moet leiden tot een verruimd bewustzijn, oftewel in de volksmond een permanente staat van stoned zijn.
Zijn leipe presentatie wordt gevolgd door een zinderende performance van Marijke Koger.
Tijdens een sensuele striptease pelt zij zich laag na laag uit de kleren.
Als haar laatste kledingstuk op de grond valt zien de alom toegestroomde toeschouwers dat zij getooid is in een kleurrijke bodypaint van Simon Posthuma himself, gesigneerd en al.
Niet lang na deze happening ontstaat in de kapsalon van de vermaarde dameskapper Mario T.H. Wellman een hippe boetiek met de alles omvattende naam The Trend.
Mario is niet de eerste de beste dameskapper, tot zijn klantenkring behoren o.a. Koningin Elisabeth van Engeland, Farah Diba, Renata Tebaldi en Caterina Valente.
In zijn salon word een mix van vooruitstrevende kleurrijke mode, beeldende kunst en experimentele muziek aangeboden.
Onder de noemer Flashing Fashion word fantasievolle mode gecreëerd door Marijke en maatje Josje Leeger (klasgenote van de Kunstacademie).
In kort tijdsbestek zien unieke kledingstukken met een fusion van heden, verleden en toekomst geplaatst in een bont kleurenspectrum het levenslicht.
De modeshows zijn ware happenings met bewegende roterende decors van Simon en muzikale omlijsting door de experimentele toonladders van freejazz pianist Piet Kuiters die zijn vaardige vingers over de toetsen laat glijden.
Financiële problemen leiden helaas al ras tot een voortijdig einde van dit mooie concept.
Simon en Marijke besluiten daarop eind ’65 Nederland te verruilen voor andere oorden en pakken hun biezen.
Na omzwervingen door Griekenland, Marokko en Madrid belanden zij uiteindelijk op het zonnige Spaanse eiland Ibiza alwaar zij zelf gemaakte kleding en posters verkopen om in hun onderhoud te kunnen voorzien.
In ’66 ontmoeten zij daar de Engelse fotograaf Karl Ferris en het zangduo Nina en Frederik.
Ferris maakt een fotoreportage waarin Simon, Marijke en hun creaties centraal staan, hetgeen in Engeland met luid gejuich wordt ontvangen.
Frederik onderkent hun multitalent en geeft hun geld om naar Londen af te reizen.
Londen dat op dat moment het grauwe sombere naoorlogse straatbeeld van zich af schudt en langzaam maar zeker transformeert tot Swinging London…
Wordt vervolgd 🙂 in Deel II
