Man man man wat een ultieme line up hadden Bob Geldof en Midge Ure bij elkaar weten te harken.
Bowie, Jagger, Queen, Dire Straits, Ultravox, Duran Duran, Style Council, Status Quo, Pretenders, Simple Minds, Elton John, Spandau Ballet, Elvis Costello, Sade, Sting, Phil Collins, Boomtown Rats, Adam Ant, Bryan Adams, U2, Beach Boys, Tears for Fears, The Who, Santana, Paul McCartney, Neil Young, Eric Clapton, B.B. King, Tom Petty, Led Zeppelin, Tina Turner, Black Sabbath, INXS en ga zo nog maar efkes door.
Bij een iconisch concert hoort natuurlijk een iconisch logo.
Het logo voor Live Aid word ontworpen door Steve Maher naar een idee van Bob Geldof.
Betreffende een silhouette van het Afrikaanse continent afgebeeld als de kast van een gitaar. Met daarboven onder elkaar de woorden Live Aid waarvan de beide i’s samenvallen met de hals van de gitaar.
Het grootste muziekspektakel aller tijden is dus op die mooie zomerdag in Juli een feit.
En mag zich verheugen in koninklijke belangstelling.
Prins Charles en Prinses Diana zitten naast organisator Bob Geldof op de tribune.
Paula Yates, de vriendin van Geldof, heeft onderweg naar het stadion bij een bezinepomp nog efkes snel een bossie bloemen gescoord voor Prinses Di.
Het Wembley stadion in Londen en het JFK Stadion in Philadelphia zijn werkelijk afgeladen met hongerige muziekfans.
En als mega bonus volgen een slordige 1,9 miljard kijkers van over de ganse aardbol het geheel via hun eigenste kijkbuis.
En zo galmt de stem van Richard Skiner om 12 uur s’middags door de luidsprekers in Londen.
“It’s 12 noon in London, 7 AM in Philadelphia, and around the world it’s time for live Aid”
Daarmee komt de muzikale jukebox langzaam als een diesel in beweging, en stopt pas 16 uur later.
Na de klanken van God Save the Queen krijgt Status Quo de eer de show te openen met het toepasselijke Rockin’ all over the world.
Als eerste beginnen, ga er maar eens aan staan. It’s a dirty job but somebody’s got to do it.
Eigenlijk bestaat Status Quo dan al niet meer, maar de boys maken voor Live Aid graag een uitzondering.
Ook in Nederland is men zich gewaar van dit unieke spektakel.
En slaan de normaal elkaar beconcurrerende KRO, NCRV, TROS, Veronica, VARA en de NOS eindelijk eens een keer de handen ineen om het geheel live uit te zenden.
Van al het talent dat we hebben rondlopen laan we Boudewijn Büch off all people het geheel van commentaar voorzien. Wat een giga miskleun mensen. Een gevalletje verkeerde scene verkeerde film.
En alsof dat nog niet genoeg is zenden we middenin het concert van Queen, wat achteraf ook nog eens het beste van de hele dag blijkt te zijn, dat stomme klote journaal uit.
Lopende de dag kent het concert meerdere hoogtepunten.
David Bowie brengt een meesterlijke versie van Heroes ten gehore onder begeleiding van Thomas Dolby die zijn vingers magisch over de keyboard toetsen laat dansen.
Bowie draagt het nummer op aan zijn zoontje en alle kinderen van de wereld.
De Dire Straits brengen samen met Sting Money for nothing ten gehore.
Waarbij Sting met z’n karakteristieke stemgeluid zo’n 4 a 5 maal I want my MTV zingt, daarna roffelende trommels en dan de gitaar van Mark Knopfler die er keihard inkomt, subliem.
Ook Bono en zijn companen van U2 laten zich niet onbetuigd met een vet uitgesponnen versie van Bad en het pulserende Sunday bloody Sunday.
Al vind ik persoonlijk hun live versie van dit numer in het Red Rocks amfi theater niet te evenaren.
Chrissie Hynde van de Pretenders geeft een heerlijke mondharmonica solo weg in het nummer Middle of the road.
Verder ook een sterke set van Paul Weller’s Style Council en Sade.
Nieuwkomer Madonna zingt (in die dagen nog als standaard) tijdens het dansen loepzuiver.
Bij het opkomen roept ze “I’m not taking shit off today” verwijzend naar de naaktfoto’s die van haar waren gepubliceerd in Penthouse en Playboy.
En dan natuurlijk de complete set van hare majesteit Queen.
Als enige band hadden zij zich vastgebeten in hun set en zich verrot geoefend in het afgehuurde Shaw theatre in het centrum van Londen, en dat betaalde zich uit.
Daar hadden de volgevreten miljonairs van Led Zeppelin een voorbeeld aan kunnen nemen, want hun optreden was nie om aan te gluren zo slecht.
Freddie en z’n makkers bespelen het aanwezige publiek grandioos en steken met kop en schouders uit boven alle andere bands.
Wat een charisma, het spat gewoon van het podium af.
En dat terwijl Freddie kort daarvoor door een dokter met klem is afgeraden te zingen vanwege een keelontsteking.
Freddie neemt het publiek mee in een grandioos spelletje Ay-oh.
Hij zingt voor en het stadion herhaald massaal wat hij heeft gezongen.
Je moet het maar durven.
Allright!!!!
En het helpt natuurlijk ook een handje dat Queen’s geluidsman Trip Khalaf stiekem de limiet van het geluid vergroot op de centrale PA, zodat zij harder en voller klinken dan alle andere bands.
Maar er zijn naast hoogtepunten ook veel slechte optredens en technische storingen.
Bij de performance van The Who knallen de stoppen eruit.
Paul McCartney is in het eerste deel van Let it be niet te horen.
En Bob Dylan (bijgestaan door Keith Richards en Ronnie Wood van The Stones) kan ook al niet overtuigen. En wat the hell zijn Black Sabbath en Led Zeppelin aan het uitspoken?
Veel aanwezige artiesten klagen over het feit dat er geen soundcheck mogelijk is.
Er word namelijk gewerkt met het zgn revolving stage, dat way back ten tijde van Woodstock al gebruikt werd.
Terwijl de ene act aan het performen is word de apparatuur voor de andere act al klaar gezet. Zodra de optredende act klaar is, draait het podium, worden de geluidsignalen omgeprikt en kan de volgende act gaan spelen.
Sommige artiesten dreigen daardoor niet te spelen, waarop Geldof laconiek reageert met “Then don’t fucking play”. Uiteindelijk schikt iedereen zich in de situatie en speelt.
Qua verwachte opbrengst werd de lat gelegd op 1 miljoen pond.
Maar de teller zou echter oplopen tot boven de 150 miljoen pond.
Bob Geldof sluit een enerverende dag vol muziek en compassie af met de legendarische woorden
“Please remember this day all of your lives. It’s important.
Remember the day you wanted to help.
Remember the bands and crews who did it. The professionals who made it an extraordinary technological feat.
Remember the dying who were allowed to live.
Remember the day you die, there is someone alive in Africa ‘cos one day you watched a pop concert.
Remember your tears and your joy.
Remember the love.
Remember that on that day for once in our bloody lives WE WON.
Remember the dying goes on and remember so that as time passes you can tell others ‘it’s possible I know.’
What a day, what a lovely day!”
En gaat daarna voldaan maar liftend naar huis, want in heel Londen is geen taxi meer te krijgen…
