Het wereldveroverende bordspel…
Lang voordat de PC-gameverslaving een modeverschijnsel werd waren ik, m’n maatje John, zijn broer Richard en zwager Martin al vet verslaafd aan het strategische bordspel Risk.
Ik herinner mij nog goed de nachtelijke sessies bij John thuis aan de ronde houten tafel in de achterkamer welke blauw zag van de sigarettenrook.
Hier werd geen gemoedelijk spelletje gespeeld, nee dit was echt een serieuze aangelegenheid,
er werd gespeeld met het zogenaamde mes op tafel, alsof je leven er van af hing.
Tijdens deze sessies werd de Dikke van Dale aangevuld met nieuwe ter plekke verzonnen scheldwoorden, zoals Honde-nek, Broodgooier en Kikker in blik.
Met name de rivaliteit tussen de twee bloed fanatieke broers nam tijdens het spel ongekende proporties aan.
Zo is er wel eens door de ene broer een linkse directe geplaatst op de neus van de ander (sporen nalatend op het speelveld, getuige de opgedroogde bloedvlek links op de foto), waarna na een korte pauze (om het bloeden te stelpen) weer vrolijk werd doorgespeeld tot in de vroege uurtjes.
En waren we dan een keer op een redelijk tijdstip klaar dan zaten we mekaar net zo lang te stangen en uit te dagen totdat het spel weer tevoorschijn werd gehaald en er weer een nieuwe ronde werd gespeeld.
Zo heb ik menig keer na zo’n nachtelijke spelmarathon snel de fiets moeten pakken om thuis te douchen, om daarna weer snel door te racen naar m’n werk.
Er gebeurde tijdens het spelen altijd wel wat raars.
Van zo’n marathon kreeg je natuurlijk lekkere trek en zo is bijvoorbeeld een keer de juspan met het vlees voor het avondeten van de volgende dag door ons schoon leeg gegeten.
Er kwam zelfs brood aan te pas om de het vleesvocht op te deppen.
Dit tot grote onvrede van Moeders, zo bleek de volgende dag.
En dan druk ik mij nog zacht uit.
Een andere keer stond er een dampende schaal bitterballen op tafel, en toen John even moest afwateren hebben wij alle bitterballen snel in onze mond gepropt.
Het gezicht dat hij trok toen hij terug kwam was onbetaalbaar, en toen hij ons uit begon te maken voor Hongerlijers, Biafranen en Farizeeërs kregen we de slappe lach met onze mond tjokvol met loeihete bitterballen.
Oh man wat hadden we het benauwd, de tranen stonden in onze ogen en John werd steeds kwaaier, waarop wij nog harder moesten lachen.
Het was inmiddels na vieren in de morgen en we maakten zo’n lawaai dat John z’n Pa naar beneden kwam stormen in z’n grote HEMA onderbroek, of we wel wisten hoe laat het was.
Nou zei Martin droog, onderwijl op z’n horloge kijkend.
Tis precies 11 minuten over 4 in de ochtend. John z’n Pa ontplofte, het spelbord vloog met alle speelstukken door de kamer en wij maakten (onderwijl een nieuw snelheidsrecord vestigend) met z’n allen de pleiterik naar buiten…
